Büyük İskender
356–323 MÖ
Pnömoni için güçlü bir ilacı kullandıktan sonra bayıldı. Hastalıklı bir kral olarak kabul edilen Charles (c.839-888) 873 yılında Frankfurt'ta baygınlık geçirdi. Araştırmalara göre epilepsi değil, baş ağrısı, sıtma ve inme atağı geçirmiş olabilir.
Büyük Alfred
849–899
Akut ağrı
Leonardo da Vinci
1452–1519
Öfkelendiği zamanlar sinirsel titreme ve kasılmalar geçirirdi.
Michelangelo
1475–1564
Çok sıcak havada çalışmaya bağlı baygınlık.
Martin Luther
1483–1546
John Osborne’nin oyununda Luther görsel nöbetler geçiriyordu. Luther’in gerçekte Meniere hastalığı nedeniyle atakları vardı.
Cardinal Richelieu
1585–1642
Ağlama nöbetleri
Louis XIII of France
1601–1643
Şiddet, huysuzluk ve korku atakları.
Molière
1622–1673
Öksürük nöbetleri
Blaise Pascal
1623–1662
Çocukken katılma nöbetleri
William III
1650–170
İki kez bayılma ve öksürük nöbetleri geçiren İngiltere kralı.
Jonathan Swift
1667–1745
Meniere hastalığı nedeniyle şiddetli baş dönmesi atakları.
George Frideric Handel
1685–1759
İnme
William Pitt the Elder
1708–1778
Gut atakları
Samuel Johnson
1709–1784
Tourette sendromu.
Jean-Jacques Rousseau
1712–1778
Baş dönmesi ve ajitasyon atakları.
James Madison
1751–1836
Psikojenik, epileptik olmayan nöbetler.
Walter Scott
1771–1832
Böbrek taşı nedenli kramp ve daha sonra bir inme.
Niccolò Paganini
1784–1840
Güçsüzlüğe bağlı tekrarlayan düşmeler.
Lord Byron
1788–1824
Psikojenik, epileptik olmayan nöbetler.
Percy Bysshe Shelley
1792–1822
Ağrı nedenli ve sinirsel ataklar.
Hector Berlioz
1803–1869
Öfke ile ilişkili nöbetler
Robert Schumann
1810–1856
Depresyon and halüsinasyonlar.
Charles Dickens
1812–1870
Renal kolik.
Søren Kierkegaard
1813–1855
Güçsüzlüğe bağlı tekrarlayan düşmeler.
Gustave Flaubert
1821–1880
1984 yılında, Henri Gastaut kompleks parsiyel epilepsinin çok özel bir formunu retrospektif olarak tanımlamıştı. 2005 yılında John Hughes’e göre Flaubert'in psikolojik kökenli epilepsi olmayan nöbetleri ve migren atakları vardı.
Guy de Maupassant
1850–1893
Eter soluması sonucu akıl hastalığı ve halüsinasyonları olmuştu.
Vincent van Gogh
1853–1890
150'den fazla hekim van Gogh'un hastalığı için yaklaşık 30 farklı tanı üretti. Henri Gastaut ölümünden sonra tanı "temporal lob epilepsisi tanısını koyarken potasyum bromür reçete eden Van Gogh'un kendi doktor Felix Rey de aynı fikirdeydi. Van Gogh’un kişiliği ile yakından eşleşen Geschwind sendromu da ortaya atıldı. Ancak John Hughes’e göre van Gogh’da epilepsi yoktu, kesinlikle akıl hastasıydı ve aşırı içki sonrası bayılırcasına uyuyordu.
Graham Greene
1904–1991
Greene’ye gençliğinde birkaç bilinç kayıp atağı sonrası epilepsi tanısı kondu. Gelecekteki evliliği risk altındaydı ve intihar etmeyi düşünüyordu. Tedavi, Kepler'in Malt Ekstresi’nden oluşuyordu ve durumu iyi gidiyordu. Greene sonunda teşhise güvenmedi. Günümüzde olası baygınlık nöbetleri olduğu kabul edilmektedir.
John Berryman
1914–1972
Petit mal epilepsi tanısı almıştı. Ancak bunun sadece sinirsel yorgunluk olduğu bilinmekte. Berryman depresyon ve alkolizmden muzdaripti.
